«Too Too-Much Much» (2010) – [nld]

« Too Too – Much Much » wordt een werk dat mijn richtlijn « Energy : Yes ! Quality : No ! » volgt. Er zijn twee ‘topics’ in dit werk. De eerste is gelinkt aan het motief : de drankblikjes, de consumptie, het Teveel terwijl de tweede topic verband houdt met de taak van de kunstenaar om altijd teveel te willen doen, om niet tot de essentie te komen, om integendeel voorbij te gaan aan de essentie, om werkelijk te veel te doen. Deze twee topics vinden elkaar – desalniettemin – in één vorm. De Vorm « Too Too – Much Much ». De vorm van dit werk is eveneens een manifest voor de bevestiging dat de kunstenaarspraktijk noch theorie, noch pure praktijk is. Het werk van de kunstenaar moet absoluut verder gaan dan de theorie en de praktijk. Het is voor mij geen lege formule of een hol begrip. Want het is alleen maar door het trachten om gelijktijdig de theorie en de praktijk te overstijgen dat iets als een vorm gemaakt kan worden. De vorm bestaat dus door deze wil om de theorie én de praktijk te overstijgen en dit is nu éénmaal niet mogelijk zonder over-inspanning, zonder ongecontroleerde beweging en zonder hersenloze actie. In die zin is elke actie een onzuivere actie maar ook een nieuwe actie. Waarom is deze actie onzuiver en nieuw? Omdat ze een opening wil creëren, een venster, een deur of zelfs enkel een gat in de realiteit. Een gat in de harde noot van de realiteit. Maar om een gat te maken in deze harde noot moet men de ‘overdaadse kracht’ gebruiken, de over-inspanning en het gat zal sowieso geen nette en mooi gemaakte snede zijn. Het is daarom dat de noot verscheurd is, en het is meer verscheurd hoe harder de noot van de realiteit is. Dus hoe harder – hoe onzuiverder. En meer onzuiver betekent meer Kunst. Ik ben ervan overtuigd ! Ik moet de moed en de kracht hebben om onzuiver te zijn, de realiteit te confronteren met deze onzuiverheid en de zuiverheid niet te gebruiken om mij te onttrekken aan de realiteit, te ontsnappen van de realiteit of de realiteit te vermijden. Het is daarom dat voor mij Onzuiver Kunst Overdaad, Verbruik of « TOO TOO – MUCH MUCH » slechts één logica vormen. De logica om zich te laten overtreffen. In « Too Too – Much Much » is het drankblikje het omnipresent motief : het verzwelgt ons, het doet voorwerpen verdwijnen in de massa waardoor deze nog amper herkenbaar zijn, terwijl andere objecten dan weer komen drijven boven de immense blikjesstroom. Dit motief is het motief van de over-consumptie, de over-consumptie die ons verzwelgt. Het is een vrolijke over-consumptie, gedeeld door ons allen. Het is zeker geen kritiek. Het is geen aanklacht. Deze over-consumptie is de conditie zelf om de realiteit te doorboren. Zonder deze zou ik er niet bewust van zijn, zonder deze over-consumptie kan ik de harde noot niet raken. Maar zonder die over-consumptie zou ik evenmin over de Vorm beschikken die me toelaat om er mij tegelijk mee te confronteren. Het is dit dat vrolijk is, dat positief is en het is dit dat me interesseert in mijn werk – voor mijn werk: Voorbijgaan aan de kritiek door vormen te creëren die zelf ontstaan zijn uit de ‘kritische’ realiteit. Het is niet de vergelijking Less + Less = More. Het is het geloof in de gratie van de Vormen en in hun macht. Het is het mysterie van de kunst en haar weerstand – als Kunst. Met het motief van het drankblik neem ik uiteraard ook alle pogingen van re-appropriatie mee op in het verhaal: van het uitvergrote drankblik die getransformeerd is in HiFi-muziekinstallatie tot het kinderspeelgoed gemaakt van drankblikken. Maar ook de ‘bouw’-wedstrijden met blikjes of de opeenstapelingen ervan of nog de ‘creatieve acties’, zoals het maken van een kerstboom met lege blikjes. In hun pogingen om de over-consumptie te hergebruiken zijn deze projecten en ideeën UNIVERSEEL, universeel en dus belangen ze ons allen aan – ze zijn het omdat de mens overal probeert te bedwingen, te controleren, te besparen, te herbruiken, te herintegreren. Het is schoon en gruwelijk tegelijk. Schoon omdat dit een esthetiek creëert en gruwelijk want het is tevergeefs, gratuit, op voorhand verloren aangezien het enkel een Reactie is. De actie in Too Too – Much Much bestaat er net in om een Vorm te geven aan de hele omvang van het drankblikje. Van het wegwerpmateriaal tot de poging om het te transformeren naar een voorwerp. Ik wil dat doorheen het teveel de menselijke wil om te beheersen en te controleren ontstaat, die tevergeefs is maar die tegelijk een opening creëert voor het begrip van de wereld als één enkele en unieke wereld. Eén enkele en unieke realiteit. Eén enkele en unieke harde noot van de realiteit.

Thomas Hirschhorn

December 2008